De afgelopen jaren begeleid ik een aantal dames die in een traject met kanker zitten. En momenteel ondersteun ik een vriendin in dit proces. Samen gaan we naar het ziekenhuis en hoor ik alles aan, wat specialisten zoals oncologen, chirurgen en radiologen haar vertellen.
Deze keer raakt het mij.
We hebben al veel uitleg gehoord en behandelprotocollen doorlopen. Waarbij acupunctuur een wijze aanvulling in het hele traject voor ontspanning, neuropathie, aanmaak bloedcellen, maar dit terzijde.
Van de week ben ik van de leg. Er zitten me dingen dwars, ik ben kwetsbaar en voel me klein. Omdat ik zelf jaren geleden ook kanker heb gehad komen bepaalde dingen naar boven. Tijdens mijn traject, zo’n 13 jaar geleden zijn er fouten gemaakt door mensen. En jarenlang krijg ik te horen ‘waar mensen werken, worden fouten gemaakt.’ Neem het er maar bij, zei mijn ex. Oeh… als ik het nu opschrijf krijg ik nog jeuk van die woorden. De woorden geven mij het gevoel alsof ik niet gezien word.
En er is nooit gesproken over de fouten die gemaakt zijn. Wat mij laat voelen als een nummertje in de rij van productie, waarbij het eindresultaat de kwaliteitscontrole krijgt. Ik had het fijn gevonden als er een gesprek was geweest, in het ziekenhuis, waarbij ik mijn gevoelens over de fouten kon bespreken. Dat ze kunnen inzien wat voor impact hun fout op mij gemaakt heeft. Dan had het mij meer rust gegeven.
Kedeng kedeng daar gaat de trein
Op het moment dat er kanker bij je geconstateerd wordt, kom je in een snelheidstrein die niet door jou bestuurd wordt. Je hele leven staat in dienst van alle onderzoeken en behandelingen, die een team van specialisten in het ziekenhuis voor je bedenken. Aan de ene kant heel fijn, want je hoeft alleen maar in de trein te gaan zitten en de rest wordt voor je geregeld. Aan de andere kant ontneemt het maandenlang je grip op je eigen agenda. Want als je niet oplet, is er een afspraak gemist. Je wordt geleefd. En dit laat sporen na.
Doordat het een snelheidstrein is, word je soms ergens uitgegooid, krijg je een behandeling en voordat je dingen verwerkt hebben, zit je alweer in de trein naar de volgende stop. Dit doet wat met je. Dit is heftig en intens. Ik kan het ook niet anders omschrijven als op de snelheidstrein gegooid worden, omdat er weinig keuzemomenten voor je zijn. Even een pauzeknop indrukken kan niet. Van de trein afstappen ook niet. Maar het zou zo fijn zijn als ze af en toe de deuren van de snelheidstrein op het station wat langer voor je openhouden. De behandelingen zijn intensief. Er kunnen reacties ontstaan bij ‘standaard’ handelingen. Ik heb bij veel sterke vrouwen ‘naaldenangst’ zien ontstaan. Want als je wekelijks verkeerd geprikt wordt is dit heel heftig. Het doet inbreuk op je zijn, als vrouw, als mens. Dus niet alleen de behandelingen zijn intens.
Mijn doel voor jou is meer energie
Het traject van mijn vriendin is duidelijk vanaf het begin. Een aantal kuren met chemo, een operatie en daarna bestraling. De chemo zijn we doorgekomen met hobbels en bobbels. De operatie was een bijzondere mijlpaal en de bestraling lijkt koek en ei. Tot we bij de chirurg zitten voor het nagesprek van de operatie en korte voorbereiding krijgen naar de volgende stap naar herstel, de bestraling.
Wij zitten in de kamer en hij vertelt, tussen neus en lippen door, dat er ook twee puntjes getatoeëerd gaan worden, maar dat moet je zien als moedervlekken.
Nou…. Heb je ooit een oude tatoeage gezien die er uit ziet als moedervlek? Zo’n blauwige, uitgelopen, van origine zwarte stip?? Ik kan me er van alles bij bedenken, maar niet dat het als moedervlek er uit ziet. Ik kijk naast me en zie ontsteltenis op het gezicht van mijn vriendin. Bij mij zijn de nekharen overeind en voel ik alsof ik in gevechtshouding ga. Wat nou?! Dat moet je zien als moedervlek. Het is wel iemand haar lichaam waarover je het hebt.
Ik ben woest!
Ik ben woest over de manier waarop dit gebracht word. ‘Je moet het zien als…’
Mag iedereen even zelf bepalen hoe ze een ‘ongewenste’ permanente tatoeage op je lichaam mogen zien? Hebben ze in alle jaren nog nooit eens met elkaar gesproken over hoeveel impact woorden kunnen hebben in een traject? Je behandelt de vrouw, de mens, die voor je zit. Net zo goed als ik mag leren dat ‘waar mensen werken, worden fouten gemaakt.’ Zouden meer mensen mogen leren dat je woordkeuze ook grote impact kan maken.
Sommige mensen mogen eens nadenken over de woordkeuze en laten ze een oud spreekwoord ter harte nemen: ‘Hij weegt zijn woorden op een goudschaaltje.’ Dat zou voor de ontvanger zoveel zachter zijn. Een andere impact maken. (Uiteindelijk is de boodschapper ook nog eens onjuist over de informatie geweest. Want iedereen die dit traject kent, weet dat er altijd 6 tot 8 puntjes gezet worden.)
‘Communiceren mag je leren.’
